دنیای بدون زغالسنگ به چه شکل خواهد بود؟

در اقصی نقاط دنیا، کشورها در حال بررسی راه‌هایی برای تغییر کاربری زیرساخت ‌های زغالسنگ خود هستند، زیرا بسیاری از دولت‌ها متعهد می‌شوند که تولید سوخت فسیلی را در آینده متوقف کنند. در حالی که بریتانیا به انرژی زمین گرمایی به عنوان پاسخ بالقوه نگاه می کند، ایالات متحده نیروگاه های زغالسنگ قدیمی را به مزارع خورشیدی و سایت های انرژی هسته ای تبدیل می کند و آفریقای جنوبی از این زیرساخت ها برای مراکز اجتماعی و ورزشی استفاده می کند. در استرالیا، در حالی که هیچ برنامه ای برای دولت وجود ندارد که به این زودی ها به زغالسنگ پشت کند، بزرگترین بندر زغالسنگ جهان اعلام کرده است که انرژی خود را به طور کامل از انرژی های تجدید پذیر تامین می کند.
تخریب تاسیسات زغالسنگ نه تنها می تواند پرهزینه باشد، بلکه می تواند برای محیط زیست نیز مضر باشد. همچنین در مناطق محلی به دلیل از دست دادن شغل تأثیر منفی دارد. با این حال، استفاده مجدد از این امکانات می تواند به آنها برای بازیافت زیرساخت ها و ایجاد مشاغل جدید کمک کند. در سال 2021، آفریقای جنوبی 8.5 میلیارد دلار از بریتانیا، فرانسه، آلمان، ایالات متحده و اتحادیه اروپا برای تغییر کاربری بسیاری از نیروگاه های زغالسنگ خود، دریافت کرد. جسی برتون، محقق سیاست انرژی در دانشگاه کیپ تاون، درباره این تامین مالی گفت: “این یک آزمون بزرگ برای کمک کشورهای ثروتمند به کشورهای در حال توسعه برای آغاز یک گذار عادلانه از زغالسنگ است.”
در حال حاضر، آفریقای جنوبی 87 درصد از تولید برق خود را از زغالسنگ به دست می آورد و 120هزار کارگر مستقیماً در این صنعت مشغول به کار هستند. این کشور به عنوان پانزدهمین تولیدکننده بزرگ دی‌اکسید کربن در جهان، باید فعالیت‌های انرژی‌های تجدیدپذیر خود را تسریع بخشد و همچنین تولید زغالسنگ خود را محدود کند. در بریتانیا، برنامه‌هایی برای تبدیل معادن زغا‌سنگ در شمال این کشور به نیروگاه‌های زمین گرمایی وجود دارد. هند و چین نیز که همچنان به شدت به صادرات زغال سنگ خود متکی هستند، به دنبال روی آوردن به انرژی های تجدیدپذیر برای بخش های خاصی از فعالیت های خود می باشند.
در مناطقی که تولید زغالسنگ در حال توقف تدریجی است، پتانسیل توسعه پروژه های جدیدی وجود دارد که صنایع، مشاغل و درآمد جدیدی را برای جوامع متکی به زغالسنگ به ارمغان می آورد.