تهدید صنعت فولاد ایران از سوی کشورهای منطقه مغفول مانده است

تحلیلگر بازارهای بین المللی فولاد با اشاره به تهدید صنعت فولاد از سوی کشورهای منطقه، افزود: این مسئله موضوع مهمی است که مغفول مانده است.

به گزارش سایت خبری تحلیلی معدن ۲۴، کیوان جعفری طهرانی امروز یکشنبه در هشتمین کنفرانس بین المللی استیل پرایس در محل هتل المپیک تهران با اشاره به خاطر لوله گاز کاپی که در سال ۲۰۱۷ بین کشورهای ترکمنستان افغانستان پاکستان و هند مطرح شد ادامه داد دولت اشرف غنی در افغانستان اعلام کرد که تضمینی برای حفظ امنیت این خط لوله ندارد و این پروژه معطل ماند، اما اکنون و با تضمین امنیت آن از سوی دولت پاکستان و در صورت وصل شدن شبکه گاز خطر بزرگی صنعت فولاد ایران را تهدید می‌کند.

دبیر هشتمین همایش بین المللی استیل پرایس خاطرنشان کرد: خطر بزرگتر که صنعت فولاد ایران را تهدید می‌کند پذیرش انجام انتقال گاز ایران به عمان از سوی شرکت گازپروم روسیه در سال ۲۰۱۷ بود که مقرر بود از طریق دریا و عمق ۳۰۰ متری به بندر سوهار عمان برسد، اما با اعتراض دولت امارات مقرر شد این خط لوله در کف دریا بخوابد و با برهم خوردن برجام این پروژه نیز مغفول ماند.

وی اضافه کرد: عمان برنامه‌ریزی کرده تا در افق ۲۰۳۰ به تولید ۲۵ میلیون تن فولاد برسد و با اتحاد عمان، قطر و کشورهای عربی خط لوله دلفین قطر مطرح شده و حدود ۳ روز پیش دولت‌های قطر امارات و عمان عنوان کردند که سه میلیارد دلار برای سرمایه گذاری در خط لوله دلفین در نظر گرفتند که خطر بزرگی دیگری برای صنعت فولاد ما خواهد بود.

جعفری طهرانی گفت: ۱۱ کارخانه جدید میدرکس در عربستان، بحرین، عمان، قطر و همچنین فاز جدید میدرکس در پاکستان در مجموع به ظرفیت ۱۲ میلیون و ۲۰۰ هزار تن در حال اجرا است و در آینده نزدیک ظرفیت آنها به ۲۵ میلیون تن خواهد رسید ، این در حالی است که در طرح جامع فولاد کشور صادرات ۱۲ تا ۱۵ میلیون تنی فولاد پیش‌بینی شده و این سوال برای ایران وجود دارد آیا در ۴ سال آینده به این میزان صادرات خواهیم رسید؟

تحلیلگر ارشد بازارهای بین المللی فولاد افزود: اینجاست که تامین خوراک کارخانه های فولاد سازی در منطقه ویژه خلیج فارس و همچنین در منطقه آزاد چابهار از کدام کشورها قرار است انجام شود، این در حالی است که شرکت‌هایی نظیر بحرین استیل قرارداد ۲ ساله با آنگلا امریکن دارند.

وی یاداور شد: بررسی‌ها حاکی است ایران در افق ۱۴۰۴ سالیانه به ۱۶۰ تا ۱۶۹ میلیون تن سنگ آهن نیاز دارد، این در حالی است که ذخایر سنگ آهن ایران محدود شده و معادن قدیمی‌تر مثل بافت و چغارت کمتر از ۷ تا ۸ سال از عمر آن ها باقی مانده است.

تحلیلگر ارشد بازارهای بین المللی فولاد افزود: برای معادن دیگر مثل چادرملو که موفق به به‌دست‌آوردن ذخایر جدید شده‌اند همچنین معادن گل گهر و بخش خصوصی عمری بین ۱۴ تا ۱۷ سال متصور است، اما در مجموع این مدت زمان آن‌قدر کوتاه است که امروز همگی در کشور به فکر واردات سنگ آهن افتادند، اما نباید فراموش کرد که در شرایط تحریم قرار داریم که ممکن است تداوم داشته باشد.

وی ادامه داد: این در حالی است که در منطقه شرکت های بزرگی همچون «وله عمان» با ظرفیت 9.6 میلیون تن در سال فعالیت می‌کنند که با کشتی‌های ۴۰۰ هزار تنی کنسانتره را به بندر سوهار حمل می‌کنند، همچنین گندله‌سازی «بحرین استیل» با ظرفیت 11.5 میلیون تن در سال مدت هاست در بحرین با کمبود خوراک مواجه شده و از حدود ۱۵ سال پیش نیازش را از شرکت CVRD برزیل تامین می کند.

جعفری طهرانی اظهارداشت: بحرین در سال های اخیر با شرکت CSN برزیل (که یک شرکت پرتغالی الاصل است) قرارداد داشته اما CSN شرکت کوچکی است و هیچ وقت نتوانست نیاز بحرین استیل را به دلیل را به طور کامل پوشش دهد. از ابتدای سال ۲۰۲۱ باخبر شنیدیم که بحرین استیل قرارداد ۲۰ ساله‌ای با شرکت «آنگلا امریکن» برزیل برای تامین خوراک خود منعقد کرد.

وی تاکید کرد: با وجود پروژه‌های گندله سازی عمان و بحرین در خلیج فارس امکان اینکه ایران بتواند از برزیل به واردات سنگ آهن یا گندله بپردازد وجود نخواهد داشت و با رفع تحریم‌ها نیز عملیاتی نخواهد شد، زیرا ظرفیت معادن یاد شده برزیل توسط کارخانجات و بحرین رزرو شده است. شرکت وله به هیچ عنوان مواد اولیه به ایران می فروشد، زیرا در عمان کارخانه دارد و CSN هم شرکت کوچکی است که تولید شده در سال بین سه تا چهار میلیون تن است.

دبیر هشتمین کنفرانس بین المللی استیل پرایس گفت: آنگلا امریکن هم شرکت دوم بزرگ برزیل است که قرارداد 20 ساله با بحرین دارد، لذا ما نمی‌توانیم برزیل را به عنوان منبع تأمین سنگ آهن خود مد نظر قرار دهیم.در استرالیا نیز معدن «یوگی» مطرح است که با مشارکت گل‌گهر، چادرملو و شرکت فکور صنعت خریداری شده است اما یکی از معضلات اساسی آن حمل کنسانتره در آینده خواهد بود.

وی خاطرنشان کرد: یکی از مشکلات اساسی ما موضوع پهلوگیری کشتی‌های ۱۵۰ تا ۱۷۰ هزار تنی است که امکان آن در کشور وجود ندارد و اگر قرار باشد از استرالیا با کشتی های پانامکس ۷۰ تا ۸۰ هزار تنی واردات انجام شود مقرون به صرفه نخواهد بود، مگر اینکه تحریم‌ها و محدودیت حمل دریایی برداشته شود و آن‌گاه شاید حمل از استرالیا توجیه داشته باشد.

** واردات از افغانستان
وی اضافه کرد: امروز و با استقلال طالبان در افغانستان امکان واردات سنگ آهن از این کشور در هاله ای از ابهام قرار گرفته است. اسفند سال گذشته و پیش از استقرار طالبان، شرکت استرالیایی «فورتس کیو» قرارداد ۲۰ ساله برای بهره برداری از معدن سنگ آهن «حاجی گک» افغانستان، همچنین سایر معادن مطرح مس و لیتیوم با دولت اشرف غنی منعقد کرد، اما با حضور طالبان این قراردادها فسخ شده است. لذا اکنون موضوع واردات از افغانستان به طور جدی نمی تواند مطرح باشد.

پایان خبر////